Μια στιγμή θάρρους [16/10/2013]

Και βρίζει ο κόσμος και θυμώνει.

Δαιμονίζεται με όλα τούτα που συμβαίνουν.

Και περιμένουν να δουν μια άσπρη μέρα,

κι όχι με χιόνι γιατί είναι ακριβό το πετρέλαιο.

Κάπου στον παγκόσμιο χάρτη

κάποιοι πρώην απολιτικ

νυν πολιτίκ

κάνανε και ομάδα που φοράει λευκά.

Αυτοί να δεις δε θα 'χανε την Κατερίνα.

Κι εμείς που νιώσαμε στην εφηβεία

ότι την μάθαμε αργά

και γιομίσαμε τύψεις και ενοχές

που δεν την ξέραμε

και ουδεμία βελτίωση δε βλέπαμε

στους εαυτούς μας από τους γονιούς μας.

Διάτανε κι είμαστε παιδιά!

Δεκαέξι το πολύ...

Ακόμα και σήμερα -όχι πολύ μεγαλύτεροι-

τα ίδια ακούμε.

Τι κάναμε εμείς για να σωθούμε;

Για το μέλλον μας και το μέλλον των δικών μας παιδιών.

Με ένα τηλέφωνο όλη την ώρα για καφέ;

........

Και σε ρωτάω "θες να κάνω;"

-δημοκρατικά το πάω, θαύμασε με-

Και μου λες "κάνε, να σε δω"

-και με ειρωνεύεσαι-

Και σε γράφω και κάνω πόλεμο.

Πόλεμο.

Είμαι σε διαρκή πόλεμο.

Πολεμάω να λευτερωθώ από κάθε αρρώστια που με κόλλησες.

-με κοιτάς ακόμα ειρωνικά-

-δε δέχεσαι τα λάθη σου-

Πολεμάω να πιάσω το χέρι του ανθρώπου για τον οποίο συνεχίζω να ζω.

Πολεμάω να αγαπήσω το φίλο με αγάπη αληθινή.

-Μάθαμε βλέπεις να κάνουμε παρέα άγνωστοι.-

Συγχώρα με μα πολεμάω για όσους τ' αξίζουν,

αν νιώσεις ότι με πρόδωσες

σε ικετεύω μην το παραδεχτείς

ξεβάφει δύσκολα το αίμα απ' τη σάρκα μου.

Απλά άδειασε μου τη γωνιά.

Τον τρόπο επέλεξε τον εσύ.

-δημοκρατικά δεν είπες;-

Εγώ απλά μετρώ μέχρι το τρία.

ένα...

δύο...

...