καρνάβαλος του οκτώβρη [12/10/2013]

Πως το λένε εκείνο;
Αυτό που ντυνόμαστε μασκαράδες.
Φοράμε τα ρούχα του άλλου.
Μιμούμαστε τη φωνή του.
Πετάμε τη σάρκα και φοράμε νέο δέρμα.
Το κάνουμε το καρναβάλι.
Για διασκέδαση και πλάκα.
Κυκλοφορούμε συντροφιές.
Με μια μπουκάλα στο χέρι.
Άλλοτε ο καθένας το δικό του.
Άλλοτε όλοι μαζί μια.
Πίνουμε κλεφτές γουλιές.
Χορεύουμε και τραγουδάμε.
Καλυμμένοι.

Τώρα όμως είναι Οκτώβρης.
Φοράω τα δικά μου ρούχα.
Άλλο ανήκει στη γιαγιά,
κι άλλο -σακάκι δανεικό-
σε έναν ανεξερεύνητο κι άγνωστο συγγενή.
Η φωνή μου βαριά και κουρασμένη.
Το δέρμα μου πιο λευκό από ποτέ.
Φθινόπωρο.
Κι έχει ακόμα ζεστές νύχτες.
Συνήθεια κι επιλογή.
Περπατώ μόνη.
Με μια μπουκάλα στο χέρι.
Η δεύτερη για απόψε.
Κάποιο κρασί, κάποιου θείου.
Πίνω γερές, δυνατές δόσεις.
Χάνομαι και τραγουδάω.
Μόνη. Λιγότερο μόνη.
Σήμερα ντύθηκα εσύ.
Η μύτη σου έγινε η μύτη μου.
Τα χείλη σου, χείλη μου.
Μένουν τα μάτια.
Μια στιγμή να τα κολλήσω.
Και θα γίνουμε ένα πράγμα.
Ο καρνάβαλος ενός οκτώβρη.