Τις γιορτές.. τα παιδιά... [29/12/2013]

Τις γιορτές τα παιδιά δε χαμογελούν.

Παρά μόνο όταν δουν το δώρο τους.

Πιο γκρινιάρικα είναι ανάμεσα σε παιχνίδια.

Ζητούν διαρκώς.

Κι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί προ πολλού.

Δακρύζουν οι γονείς.

Τα κλειδώνουν μέσα.

Μόνη χαρά οι στολισμένοι δρόμοι.

Τις γιορτές εγώ δε χαμογελούσα ως παιδί.

Παρά μόνο όταν περπατούσα.

Σε πλατείες γεμάτες κόσμο και ζωή.

Ζητούσα δώρο.

Και κάθε φορά σκεφτόμουν κείνους που δεν είχαν.

Από παιδί φορτωμένη μια ενοχή.

Τέτοια που τώρα την εκτιμάς.

Δάκρυζα κάθε γιορτές.

Κοιτούσα το δέντρο μας.

Έβαζα τους μεγάλους για ύπνο.

Κι έκλαιγα.

Κείνα τα δάκρυα ένα βράδυ πρωτοχρονιάς.

Έσφιξαν το στήθος μου.

Πόνεσα πολύ.

Κι ένιωσα μια πληγή αστείρευτης αγάπης.

Από τότε.

Κάθε χρόνο.

Κλαίω και πιο πολύ.

Θέλω βλέπεις να συναντήσω κείνα τα παιδιά.

Να παίξουμε με τα παιχνίδια που στοιβάζω χρόνια.

Σαν μια χριστουγεννιάτικη φίλη.

Που ως μόνο δώρο θέλει το χαμόγελο τους.

Κι έτσι σήμερα.

Πέρασε η "τρίγωνα γάλατα".

Με ρώτησε γιατί είμαι στενοχωρημένη.

Κι είναι μόνο έξι χρονών.

Κι έχει ένα χαμόγελο που μετά δε θες τίποτα.