Περιγραφές μιας άθλιας πραγματικότητας. [03/11/2012]

Ξαφνικός και τεράστιος ήλιος.

Περνά από το νερό της θάλασσας στις ίριδες μας.

Τρεμοπαίζει κι απειλείται.

Τον δολοφόνησαν πάλι τα σύννεφα.

Καντάδα είναι αυτή, μη με κόβεις.

Μια μαμά παίζει με το κοκκινόμαλλο παιδί της.

Μια γυναίκα σώζει τα νύχια της (πάντα χρήσιμα στα θηλυκά).

Ένας μικροαστός διαβάζει καθημερινή κυριακάτικη.

Το χαζοκούτι μιλάει για τη φόδρα της Κας Τάδε.

Το νησί ξεμακραίνει από τα μάτια μου.

Τα λόγια σου σφυρίζουν πονοκεφάλους στ' αφτιά μου.

Τα χείλη μου πονάνε και πρίζονται.

Ο καραβίσιος τα ερεθίζει κι άλλο.

Οι εικόνες στριμώχνονται για να κερδίσει μια.

Τα μισά μου λόγια, αφότου βρεθήκαμε.

Ασήμαντες λεπτομέρειες μιας αισχρής πραγματικότητας.

Γυναίκες παρανοϊκά ντυμένες.

Άντρες κατ' εφημισμόν.

Παιδιά χαζοχαρούμενα χωρίς την παραμικρή αίσθηση.

Βλέμματα τόσο άδεια.

Που ορκίζομαι ότι είναι κέρινα ομοιώματα τ'αφεντικά τους.

Μας χωρίζει μια θάλασσα.

Μας ενώνει μια άθλια πραγματικότητα.

Μας δένουν οι κοινές παραδοχές.

Σκέφτηκα τόσες φορές να κλείσω τα μάτια.

Να σε δω να μπαίνεις.

Με είδα τόσες φορές να παίρνω το ίδιο πλοίο.

Είναι αυτή η επανάληψη που από τη γέννηση της κιόλας,

σε τέτοιες στιγμές απόλυτης μιζέριας κι απογοήτευσης,

φαντάζει σωτήρια.

Δε με ρώτησες για τον καιρό.

Σπάνια το κάνεις.

Κι εγώ από αμηχανία το κάνω συχνά.

Αυτό και τόσα άλλα.

Ο καταρραμένος ο καιρός, που ο διάολος να τονε πάρει.

Κάνει τα κόκκαλα να τρέμουν.

Τα άκρα να..

Τα άκρα σου...

Να κρυσταλλιάζουν.

Κι είναι σαν η ζωή να φεύγει.

Η αντοχή να συγκεντρώνεται στο στήθος.

Έτοιμη να εκραγεί.

Αυτές οι γαμημένες φωνές.

Φέρνουν θύμησες.

Ο αγέρας τις δυναμώνει.

Έλα.