Ξένες. [27/11/2012]

Ποιά μοίρα θα μας απάλλασε μάνα μου;

Απο κείνα τα πρώτα λάθη.

Της πρώτης μάνας και της πρώτης κόρης.

Ποια έβγαλε αλήθεια το σκασμό;

Ποιά έβγαλε πάνω της το σκασμό;

Όμως μητέρα αν δεν συνέβαιναν αυτά;

Πως επιβίωσαν; Γιατί δε μαχαιρώθηκαν;

Κι ύστερα ποιό είναι κείνο το λάθος τους, που πληρώνω σήμερα; 

Κι όπως ίσως δεν γνωρίζεις μανούλα.

Είσαι ο μέγας τρόμος, πόνος κι έρωτας.

Δε θα σου απολογηθώ, θα σε τιμωρήσω.

Μοιάζει με την αλεπού και τα αλεπουδάκια.

Εκείνα τα παραμύθια που ποτέ δε μου είπες.

Μοιάζει.

Δεν είναι.

Εγώ ζω.

Προσπαθώντας.

Εσύ να είσαι καλά.

Κι όμως διάολε!

Θα 'χεις πάντα κάτι να πεις!

Πονάω.

Πονάς.

Ίσως.

Ατσούμπαλη ποτέ.

Καμιά απ' τις δυο.

Τόσο τέλεια παίζαμε τις ισορροπίες.

Θα σε θυμάμαι.

Και θα αποφεύγω την εικόνα.

Θα με θυμάσαι.

Και θα εύχεσαι τ' αντίθετα στα νέα βρέφη.

Τώρα μάνα.

Εσύ.

Εγώ.

Το σκασμό.

Ξένες.