Στις τρεις κάποιου Νοέμβρη. [03/11/2012]

 

Της άλλης μέρας το πρωί είπα πως δεν ξέρω τίποτα.

Σε όλα τα βλέμματα και σε όλα τα χαμόγελα υπήρχε.

Είχε την αυτοπεποίθηση να ξέρει τι της ανήκει και ακόμα περισσότερα.

Είχε το θράσσος να λέει δυνατά οτιδήποτε την δυνάμωνε (με δυνάμωνε).

Ήταν πάντα οι νύχτες. Πάντα στις νύχες το χάναμε.

Δεν θυμάμαι μεταξύ ποιού ποτού, αλλά ξέρω καλά ότι χθες βράδυ ή ήρθε ή έφυγα.

Και τώρα εγώ και τότε εγώ. 

Τα πρωινά εξάλλου είν' όμορφη η πλατεία.

Συνεχίζω να νυστάζω, ήταν καλά στην αγκαλιά της, είναι αλήθεια.

Είναι φορές άλλωστε που περισσεύουν οι λέξεις.

Μόνο σου χαμογελώ.