Δειλία. [16/01/2013]

Απόψε θα γράψω.

Για μένα.

Κι ίσως και για σένα.

Απόψε θα ικετεύσω πάλι τα σημάδια.

Θα νιώσω τη σάρκα να τρυπιέται.

Θα αναφωνήσω: Δειλή.

Και θα μιλώ σε μένα.

Θ’ αλλάξω σταθμό.

Όλο μαλακίες παίζει το ραδιόφωνο τελευταία.

Θα κλάψω για τις νύχτες που δίστασα.

Θα θυμηθώ ότι εγώ σε έχασα.

Παρ’ όλα αυτά καρδιά μου.

Δε μπορώ να με πείσω πως δε σε πονώ.

Πήγα-ήρθα.

Στάθηκα. Κάπνισα.

Έψαξα.

Τα λόγια, τους λόγους.

Και μετά πάλι.

Δειλή εγώ.

Χάνω το κουράγιο.

Σε σκέφτομαι.

Κάνω πρόβες.

Μιλάω με τους τοίχους.

Δε μπορώ. Φοβάμαι.

Μόνο εσύ ξέρεις.

Κι έτσι καταλήγω.

Να σε χάνω.

Φορές φορές ονειρεύομαι.

Αλλάζω τα σενάρια και τα συμβάντα.

Πιστεύω ότι βρίσκω το κουράγιο.

Κι έρχομαι.

Σε παίρνω από τα μούτρα.

Κι αν χάσω.

Αναθεματισμένες σκέψεις.

Συγχώρα με.