ΜΙΑ ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. [04/06/2013]

Όταν το αίμα τρέχει καυτό.

Χρειάζομαι μια ανάμνηση.

Είναι κι ο πόνος αβάσταχτος πια.

Όχι επειδή είναι δυνατός.

Μα επειδή είναι χρόνιος.

Στην αρχή σκέφτομαι τις τρύπες.

Σαν κρατήρες ηφαιστείων.

Ξερνάνε κόκκινη καυτή λάβα.

Όσο αυτό το κόκκινο παλτό μακραίνει.

Ψάχνω να χαθώ κάπου αλλού.

Δεν ξέρω αν τελικά,

είναι ανάμνηση ή φαντασίωση.

Θυμάμαι τα χθεσινά όνειρα.

Τα ανασύρω από τη μνήμη.

Και με την πρώτη τους εμφάνιση.

Αντί για αίμα, μυρίζω εσένα.

Δε μυρίζει ωραία το αίμα.

Εσύ όμως. Μυρίζει εσύ.

Κι είναι αρκετό.

Μαστουρώνει ο εγκέφαλος.

Αρχίζει να λειτουργεί υπερβολικά αισιόδοξα.

Μόλις περάσει η επήρεια.

Χώνομαι στα σκεπάσματα.

Το αίμα με τιμωρεί.

Θυμίζει τη φύση.

Τη φύση μου.

Χάρη μου κάνει πάλι.

Σε σένα με ξαναφέρνει.