Περί μετεφηβικής κατάθλιψης. [26/01/2013]

Λοιπόν για να γελάσουμε λίγο.

Η εφηβεία είναι ασθένεια.

Επισκέπτεται ο ιός τους πάντες.

Σε άλλους τ' αντιβιωτικά λειτουργούν.

Σε άλλους όχι.

Φυσικά ανήκω στη μερίδα του όχι.

Και φυσικά την αρρώστια μου.

Την αγαπώ.

Με τα καλά και τα κακά της.

Την φροντίζω.

Την τρέφω.

Τα τελευταία χρόνια.

Τα πάμε πολύ καλά.

Πίνουμε στην υγειά της.

Ακούμε τις μουσικές της.

Φοράμε τα ρούχα της.

Γδυνόμαστε. Λάθος. Ξεβρακωνόμαστε.

Για τα μάτια της μόνο.

Την αγκαλιάζουμε τις νύχτες.

Της κάνουμε όσα χάδια μας σπείρει,

στη νεανικά νοσηρή φαντασία μας.

Πηδιόμαστε με τους νόμους της κίνησης και της λέξης της.

Παρόλα αυτά.

Ακόμα κι αν η σχέση μοιάζει σκληρή.

Με βασικές αρχές φασισμού και μαζοχισμού.

Η εφηβεία ως ασθένεια.

Προσφέρει στους αρρώστους της ένα μοναδικό δώρο.

Μας υπενθυμίζει την πρώτη μας κοπάνα.

Και μοιάζει διάβολε τόσο πολύ με την πρώτη μας απεργία.

Κι ακούω ήδη τα συνθήματα..