ΠΕΙΝΑ. [14/04/2013]

Και θέλω να πω.

Είναι τόση η ψόφια φύση μου.

Κάθε φορά.

Όλες τις φορές.

Δεν φτάνει πια το αλκοόλ.

Να με ζεστάνει.

Δε φτάνει πια η κούραση.

Να με κάνει να ονειρευτώ.

Δε φτάνει ο ήλιος.

Να κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει ξανά.

Όλοι πιστεύουμε.

Κι είναι άσχημο να μην.

Νιώθω τη σκιά σου.

Τόσο συχνά.

Να μου ζητάει ανάσα.

Κι είναι κι εκείνη η δική μου.

Που το ζητάει.

Στο ζητάει.

Κάθε στιγμή.

Κομπιάζει, βαθαίνει και βαραίνει η φωνή.

Τελειώνει η ελπίδα.

Κι ο δρόμος είναι δύσβατος.

Σου ζητώ κάθε φορά.

Να 'ρθεις λίγο πριν τον πόνο.

Λίγο πριν την απώλεια.

Με το ολόλευκο σου πρόσωπο.

Να μου απλώσεις το χέρι.

Και να μην έχει πια σκοτεινά,

άσχημα, μοναχικά μονοπάτια.

Ούτε πρασινάδες με πεταλούδες.

Παρέα.

Φωνή.

Ψυχή.

Σάρκα να φάμε.

Με αιώνια αγάπη.

Εμείς οι ατάηγοι, μικροί, πειναλέοι.

Αλλά μη μου αφήνεις το χέρι.