Στης εφηβείας τα πρωινά. [03/11/2012]

Την εφηβεία μου. Την ποιά μου αλήθεια; Πότε να 'ταν; 

Θυμήθηκα χθες περίπου πότε ήταν.

Ήταν τότε που έμπαινα στο σπίτι, σαν από ανάγκη, σαν παρανοϊκή κατάληξη σ' ένα γλυκό μεθύσι από τσίπουρο και φτηνό ουίσκι.

Δεν θυμάμαι ειλικρινά κάτι άλλο.

Παλεύω αλλά το μόνο που χτυπά διαρκώς είναι κάτι ξέμπαρκες εικόνες απ' το χθες, η άοσμη μυρωδιά σου, ο τρόπος που ήσουν εκεί και έλειπες εντελώς.

Και να 'μαι που θα μπω πάλι σε σπίτια που δεν ξέρω, αναζητώντας το δικό μου λεύτερο κλουβί. 

Και τι χρώμα είσαι άραγε; και τι γεύση; και εγώ;

Σε ακολουθώ σε αυτό το άχρωμο και άοσμο κόσμο, χωρίς ταυτότητα. 

Και ξέρεις πόση σημασία έχει να 'ναι βολεμένος καλά ο κώλος μας.