Εν Αναμονή. [04/01/2013]

Σήμερα, μωρό μου, περπάτησα.

Όχι πολύ, όσο κάθε βράδυ.

Αλλά απολαυστικά.

Συνάντησα παρέες που γυρνούσαν.

Μηχανόβιους που έσπαγαν τη βραδινή ηρεμία.

Ένα κορίτσι με λουλούδια.

Γύρω στα 13.

Ανθρώπους που χαμογελούσαν για το νυχτοκάματο.

Άλλους που σχολούσαν-κατάκοποι.

Όμορφες γυναίκες που έκαναν πιάτσα.

Έναν αλκοολικό που μου χαμογέλασε.

Ζεστάθηκε η καρδιά μου.

Μικροαστούς με τακούνι και παλτό.

Μαγαζιά που έτριζαν από μουσική.

Τον περιπτερά που νύσταζε και κρύωνε.

Ένα καπνό κίτρινο και χαρτάκια ασημί.

Άδειες πλατείες και παιδικές χαρές.

Σχεδόν άδειους δρόμους.

Ένα σχολείο που ξεκουραζόταν.

Μια καπότα.

Και μια χθεσινή αίσθηση.

Ή μάλλον πιο παλιά κι από χθεσινή.

Συνέχισα να περπατώ.

Περίμενα πάλι την επανάσταση.

Δεν το κρύβω.

Την περιμένω ακόμα.

Εσένα να σε περιμένω;

Ξέρεις η πρώτη ύλη για την επανάσταση,

είναι ο έρωτας.