Οι Δικοί μας Δρόμοι. [27/05/2013]

Κι ήταν και η ζωή.

Έτσι όπως μας την χάραξαν.

Άγρια και μοναχική.

Φοβήθηκαν την αποτυχία.

Μας χτύπησαν στην κούνια,

το τατού της μαλακίας.

Ζητήσαμε συγνώμη.

Από την αγάπη, από τους ανθρώπους,

μετανιώσαμε που 'χαμε μάνες.

Μετά φορέσαμε τα ρούχα

της απάνθρωπης φύσης μας.

Μας πήγαιναν κουτί.

Σιδερωμένα κι όμορφα.

Κελιά κι εκείνα.

Μην ξεγελιέσαι.

Περπατήσαμε σε μεγάλες λεωφόρους.

Ανάμεσα σε άλλα έμβια όντα.

Είπαμε ότι τ' αγαπήσαμε.

Ότι και καλά αποσπαστήκαμε,

από την κακόμοιρη φύση μας

και μάθαμε να νιώθουμε.

Θα σου πω εγώ τώρα.

Τώρα που είμαι γυμνή.

Μόνο τους εαυτούς μας αγαπήσαμε.

Δηλαδή ό,τι είχε απομείνει απ' αυτούς

κι ό,τι φορτώθηκε μετά.

Ποτέ δε μας ένοιαξε για σένα.

Τελευταία μας ευκαιρία είν' αυτή.

Τώρα που οι δρόμοι ζεστάθηκαν πάλι.

Τώρα που τα παιδιά άναψαν φωτιές.

Να κρύβουμε τη μάσκα που λέμε πρόσωπο.

Και να βγούμε ξανά στους δρόμους της φωτιάς.

Εκεί έχουμε ελπίδα να γυμνωθούμε.

Να ζεστάνουμε το σώμα με φωτιά.

Να κάψουμε το χθες.

Να μη θυμόμαστε ο ένας τον άλλον.

Να κοιτάξουμε μπροστά.

Να ερωτευτούμε και να πεθάνουμε γι' αυτό.