ΟΤΑΝ ΤΡΩΓΑΜΕ ΦΑΚΕΣ [10/06/2013]

Μόνο κοιτάζοντας φωτογραφίες.

Νιώθω ότι δε σε γνώρισα ποτέ.

Και πίστεψε με γνώρισα πολλούς ανθρώπους.

Ακόμα κι εκείνους που ξέρω λίγο.

Είναι πιο πολύ από σένα.

Κι είναι έτσι οι συνθήκες.

Που θέλω κάτι περισσότερο.

Είναι θέμα χρόνου.

Νιώθω να μου τελειώνει.

Έχεις νιώσει κι εσύ έτσι. Μάλλον.

Εκείνοι που γνώρισα. Το 'νιωσαν.

Κι ίσως κάποιοι να το νιώθουμε ακόμα.

Όταν στερεύει ο αέρας μας.

Όταν πνίγονται τα δάκρυα στο φάρυγγα.

Όταν απαιτούμε οι ποιητές μας,

να γράφουν λέξεις πιο έντονες.

Όταν πίνουμε τόσο λίγο.

Το σώμα μουδιάζει τόσο πολύ.

Όταν το "σ' αγαπώ",

έγινε "φακές".

Και οι "φακές", "σ' αγαπώ".

Ένα ξέρω.

Σου μοιαζαν πάντα ευτυχισμένοι, οι μικροί.

Κείνοι οι τιποτένιοι που θέλησες να αλλάξεις.

Μην αυταπατάσαι αγάπη μου.

Μόνο ως δυο και χίλιοι.

Μόνο έτσι θα πετάξουμε τα δεσμά τους.

Όταν τρως φακές βάζε στοίχημα να μην τους μοιάσεις.