Μισητά τραπέζια [25/12/2012]

Από παιδί.

Αντίδραση.

Αδυναμία.

Αδιαφορία όχι.

Για το οικογενειακό των γιορτών.

Χριστούγεννα, Πάσχα και λοιπές μπούρδες.

Μόνο τα χαμόγελα των άλλων.

Μόνο εκείνα είχαν αξία.

Αλήθεια γιατί στις γιορτές;

Μόνο τότε πλατιά χαμόγελα.

Εγώ τότε όχι.

Τις άλλες μέρες ναι.

Στο τραπέζωμα.

Μίσος.

Τα τακούνια στο μωσαϊκό.

Τα φρέσκα σεμέν της μάνας.

Τα άσχημα χαμόγελα τους.

Μόνο η γιαγιά.

Εκείνη έτρωγε τη σούπα.

Δεν χαμο-γελούσε άσκοπα.

Μόνο όταν το ένιωθε.

Δε γελούσε με μαλακίες για μπάλα και σίριαλ.

Μου πρότεινε τι να φάω.

Με είχε το νου της.

Η μάνα μου όχι.

Εκείνη πάντα είχε καιρό για τους άλλους.

Κι εγώ απλά έπρεπε να τη μιμούμαι.

Δε θέλω μάνα.

Δε θέλω.

Θέλω να λέω ΕΓΩ.

Και να μη νιώθω ενοχές που δε λέω εμείς.

Θέλω να με δεις να γελάω.

Για μένα. Με μένα.

Θέλω να με δεις δυστυχισμένα ευτυχή.

Και να νιώσεις εσύ.

Όχι η λογική και η νοοτροπία σου.

Θέλω εσύ κι εγώ.